Her gün yeni bir şeyler öğretiyor hayat… Her gün biraz daha büyütüyor içimdeki çocuğu... Eskiden pembe pencerelerden bakardım dünyaya…  O zaman dünya bembeyaz bulutlardan gecelerimi süsleyen masallardan ibaretti sanki…
Oysa şimdi baktığım pencere halen aynı ama gördüğüm hayat farklı... Demek ki hayat bir tek yaşanarak öğreniliyormuş sadece yaşanarak... Bakmakla görmek farklı şeylermiş. Bunu da büyüdükçe daha iyi anlıyormuş insan… Adına masumluk dediğim o pencereden baktığımda birçok şeyi görmemişim meğerse sadece bakmışım…
Zaman her şeye ilaç olduğu gibi gerçekleri görmemede ilaç oldu. O her yeni gün biraz daha öğretti bana hayatı… İnsanların göründüğü gibi olmadığını… Hiçbir şeyin aslında… Şimdi gerçekten büyüdüğümü hissediyorum.

Herkes özenir ya çocuk olmaya… Ben özenmiyorum artık… Çünkü hayat öyle şeyler yaşattı ki bu dünyada çocuk olmak demek kırılmak… Üzülmek demek... Başa çıkamadım melek… Dünya tatlısı sandığım maskelerin altındaki yalan insanlarla… Ben artık olgun bir insan olmak istiyorum bu hayata karşı dimdik durabilmek için… Ki öyle büyük derslerde aldım ki artık hissediyorum değiştiğimi… Değiştim… Evet, inanıyorum buna… Bundan sonra güven... Sevgi... Aşk bu duygular konusunda eskisi gibi olmayacağımı biliyorum… Herkese güvenip... Her gülen yüze aldanıp… Ve tatlı her sözü aşk sanmayacak kadar büyüdüm...

Hayatta anladım ki hiçbir şey benden değerli değilmiş... İnsana kimse kendisi kadar yakın olamazmış... Hani bir şarkı sözünde de diyor ya "baştan böyle yazılmış... Yok kimsenin kimsesi... Hiç kimsenin…" aynen öyle işte insanın kimsesi yok bu hayatta kendinden başka… O yüzden bundan sonra değmeyecek insanlara ne üzülürüm ne zerre kadar gözyaşı dökerim… Mutlulukta dilemem bedduada etmem. Silerim hayatımdan... Çöp misali atarım dışarı kalbimin sınırlarından… 
Kirletmesinler güzel dünyamı…

Ve burdada ünllülerin hayat hikayelerini öğreneceksiniz